«Όταν περπατούσα στο δρόμο, άρχιζα να ονομάζω φωναχτά ό,τι έβλεπα μπροστά μου ώστε να αποσπάσω τον εαυτό μου από τις χαοτικές σκέψεις». Αυτά τα μικρά κόλπα ήταν «ένα χρήσιμο εργαλείο», «μια πρακτική που με έβγαλε από όλο αυτό», σχολίασε. «Δεν ήθελα να πάρω φάρμακα, αλλά για ασφάλεια είχα μαζί μου φαρμακευτική αγωγή σε περίπτωση που ένιωθα ότι βρισκόμουν σε έκτακτη ανάγκη και απλώς να τα έχω στη τσάντα μου με έκανε να νιώθω ασφαλής», συνέχισε.