Ο Laing θεωρεί πως η αισθητική του πανκ διαμορφώθηκε σε μεγάλο βαθμό από στοιχεία εκτός μουσικής και συναυλιακών χώρων, καθώς το αξιακό σύστημα «Do It Yourself» που χαρακτήριζε σε μεγάλο βαθμό το (μουσικό) πανκ διαχύθηκε δημιουργικά στο ακροατήριο με αποτέλεσμα να υπερσκελιστεί ο ρόλος του παθητικού ακροατή- αυτός άλλωστε ήταν ο στόχος. Ήταν μια μουσική αλλά και αισθητική νίκη της βρετανικής εργατικής νεολαίας κι έφερε -αχνά έστω- τη δημιουργική σφραγίδα της 35χρονης τότε σχεδιάστριας.

Το τυπικό πανκ στυλ που προωθούσε εκείνο το διάστημα το επιχειρηματικό δίδυμο McLaren- Westwood περιλάμβανε φανταχτερές γραβάτες, γιλέκα και κόκκινα πουλόβερ ή ζιπούνια από μοχέρ μαλλί. Επίσης σκισμένα κοντομάνικα μπλουζάκια, κολλητά παντελόνια και στη συνέχεια παντελόνια με «λουριά», διακοσμητικά αξεσουάρ, βραχιόλια και ζώνες με πριτσίνια, αλυσίδες, παραμάνες, σταυρούς, περιλαίμια σκύλου κ.ά.