Αυτή η στάση άρχισε να αμβλύνεται τη δεκαετία του 1800, καθώς ρομαντικοί ποιητές όπως ο William Wordsworth συνέδεσαν την παιδική ηλικία με μια κατάσταση αγνότητας και αθωότητας. Προραφαηλίτες καλλιτέχνες όπως ο John Everett Millais ζωγράφιζαν τα παιδιά όχι ως άκαμπτες μικρογραφίες ενηλίκων αλλά ως νεαρά άτομα με ευάλωτη γλυκύτητα, με μάγουλα μήλου και μπούκλες.

Σε αυτή την αλλαγή του ρεύματος, η παιδική ηλικία μεταμορφώθηκε σε μια έντονα ρομαντική, ονειρική εποχή αγνότητας και αθωότητας – μια εύθραυστη στιγμή που απαιτούσε προστασία. Ωστόσο, ήταν σαφές ότι μόνο η νεολαία της ανώτερης και μεσαίας τάξης θα προστατευόταν, ενώ τα παιδιά της εργατικής τάξης αναγκάζονταν να εργάζονται στα ορυχεία, στα υφαντουργεία και σε άλλες ταχύτατα αναπτυσσόμενες βιομηχανίες. Τα βικτοριανά παιχνίδια, που δημιουργήθηκαν κυρίως για τα πλούσια παιδιά, ενσάρκωναν αυτό το σχίσμα. Και οι πολυτελείς πορσελάνινες μπισκοτένιες κούκλες, που συχνά απεικόνιζαν την υψηλή κοινωνία με ενδύματα από βελούδο και δαντέλα, θα μπορούσαν να θεωρηθούν το μεγαλοπρεπέστερο θέαμα αυτής της υποκρισίας. Οι κούκλες της Χρυσής Εποχής «ενθάρρυναν ρητά την επιδεικτική κατανάλωση, την τελετουργία και την επίδειξη», γράφει η Miriam Forman-Brunell στο βιβλίο Made to Play House.

Οι ίδιες οι κούκλες ήταν μια μικρογραφία του καταναλωτικού κύκλου της μόδας: νέα ρούχα, νέα χτενίσματα, νέα αξεσουάρ και νέα έπιπλα για αυτές τις μπισκοτένιες καλλονές. Όλα αυτά ήταν μια πρόβα τζενεράλε για τον καταναλωτικό κύκλο της γυναικείας ζωής.

Η γαλλική βασιλική αυλή έστελνε αυτές τις φιγούρες πλήρως ντυμένες με τα πιο μοντέρνα ρούχα, ώστε η αριστοκρατία άλλων χωρών να μπορεί να τις αντιγράψει για τις ντουλάπες της. Ουσιαστικά, ήταν η εκδοχή του 1700 του ξεφυλλίσματος της Vogue.

Από αυτή την άποψη, οι πορσελάνινες κούκλες δεν ήταν κάτι καινούργιο. Η σχέση παιχνιδιού-σταθμού-συμβόλου έχει καθιερωθεί εδώ και πολύ καιρό. Στον Μεσαίωνα, τα πήλινα παιχνίδια ήταν παιχνίδια του λαού – εύκολα κατασκευάσιμα και ευρέως διαθέσιμα – ενώ οι περίτεχνες κούκλες ιππότες με αξεσουάρ κονταρομαχίας ήταν σπάνια, εκλεκτά αντικείμενα που προορίζονταν για τα παιδιά των βασιλικών οικογενειών. Ο διαχωρισμός αυτός ανάγεται στην αρχαιότητα. Σκεφτείτε την Crepereia Tryphaena, μια Ρωμαία της οποίας η σαρκοφάγος βρέθηκε να περιέχει μια υπέροχα κατασκευασμένη κούκλα με αρθρώσεις. Ο θάνατος είναι ο μεγάλος εξισορροπιστής: Όλοι οι σκελετοί μοιάζουν ίδιοι. Αλλά αυτή η κούκλα λειτουργούσε ως υποκατάστατο του σώματος της ιδιοκτήτριάς της. Όταν η φυσική παρουσία της Tryphaena δεν μπορούσε πλέον να επικοινωνήσει την κατάστασή της, το γλυπτό πρόσωπο της κούκλας της, τα φορμαρισμένα μαλλιά και οι λεπτές λεπτομέρειες ήταν σε θέση να μεταφέρουν το μήνυμα.